De Amerikanen hebben de naam de uitvinders van problem oriented policing (POP) te zijn. Maar toen we daar aan het Center for Problem Oriented Policing vroegen waar we moesten zijn om het meest toonaangevende korps op dit gebied te zien verwezen ze ons meteen naar Engeland. Ga naar Lancashire, zeiden ze. Want daar is POP geen trucje, maar zit het ingebakken in het genoom van het korps. Ze doen daar niet probleemgericht, ze zijn het.
Toen we daar vorig jaar dan ook met een kleine deputatie gingen kijken snapten we meteen wat de Amerikanen bedoelden. De projecten, plannen of procedures die ze hanteerden waren wellicht niet zo anders dan bij ons. Maar het grote verschil zat ‘m in vibe van het korps. Het was niet zozeer wat de Britten ons vertelden, maar wat we daarbij tussen de regels konden horen. Het leek vooral een zorgvuldig opgebouwde cultuur te zijn die de doorslag gaf.
Maar toen ik vanavond m’n tas ging pakken begon het toch wat te kriebelen. Eh…, cultuur, vibe, eh…, genoom? Wat is dit voor een vaag gedoe? Zijn we niet hartstikke gek morgen in alle vroegte het vliegtuig te nemen? Toen bladerde ik nog even door een rapport van Het Majestys Inspectorate of the Constabulary. Die inspectie nam onlangs alle Engelse korpsen de maat waar het gaat om de kwaliteit van hun Neighbourhood Policing en Citizen Focus. Het rapport over Lancashire leest als een gratis advertentie. Probleemgericht werken is een wezenskenmerk van het korps, zo lees ik. Het korps geldt als beacon for Neighbourhood Policing en als market leader in Citizen Focus. Het komt niet alleen vaak als hoogste uit performance vergelijkingen tussen korpsen, maar heeft ook domweg de ambitie to consistently be the best police service in the UK. Opeens weet ik het weer. Vroeg opstaan zal me morgen geen moeite kosten….
Marnix Eysink Smeets
Geen opmerkingen:
Een reactie posten